November 2024 - Het afgelopen jaar ben ik hollend doorgegaan. Van therapie naar mijn bed en van mijn bed naar de volgende afspraak. En op deze manier holde ik weg van mijn werkelijke gevoelens. Uit angst dat ze zó intens waren, dat ze mij zouden opslokken. Ondertussen is mijn zee van rouw tot zover gevuld, dat het vloed is geworden. In grote golven zijn alle gevoelens mijn lijf in gestroomd. De tijd is gekomen om te gaan helen.
Neurophysics Therapy en de positieve mindset
Sinds ik in oktober 2023 ben gestart met Neurophysics-therapie in de sportschool, is er weinig ruimte geweest voor rouw. Ik wilde graag geloven dat ik snel beter kon worden, en de angst om ziek te blijven en het verdriet om wat ik ben verloren, relativeerde ik. Ik dacht dat dat goed was: positief denken, maar waarschijnlijk deed ik dat onbewust om mijzelf te beschermen tegen de overweldigende angst, boosheid en verdriet.
In mijn boek over rouw bij M.E. lees ik het volgende, en ik herken me er helemaal in:
“Als je de neiging hebt om vooral aandacht te geven aan herstel, door bijvoorbeeld altijd positief te denken, vooruit te willen en alles op alles te zetten om zo normaal mogelijk te leven, dan kom je niet toe aan het aandacht geven aan de gevoelens van somberheid, kwaadheid en angst die er vast ook zijn. Er is dan een groot deel van je rouwproces dat nog geen ruimte heeft gekregen.”
Het omslagpunt
Wanneer ik zo lange tijd niet heb gerouwd om mijn ziektes, kan de rouw me onverwacht overvallen. Bijvoorbeeld op een moment in november 2024. Ik zou na een lange tijd weer een keertje met mijn vriendinnen mee uit eten gaan. Na ruim 3 jaar van ‘missing outs’, had ik ontzettend toegeleefd naar deze avond. Niet alleen omdat het me gezellig leek, maar misschien nog wel het meeste omdat het een mijlpaal voor me was, met het idee: als ik vanavond weer een keer ‘gewoon’ met mijn vriendinnen mee kan, dan is dit het bewijs dat ik gedeeltelijk ben hersteld; dan is dit de start van het hervatten van mijn oude leven.
Op de ochtend van het etentje werd ik onverwacht geconfronteerd met mijn beperkingen en er knapte iets in me, de sluis naar mijn verdriet werd volledig open gezet. De rouw was toen zó heftig, dat ik als gevolg daarvan het etentje moest afzeggen. Zoals anderen met M.E. weten, is emotionele inspanning de meest energievretende inspanning die er is, nog veel meer dan cognitieve of fysieke inspanning. Ik voelde me niet in staat om uit bed te komen.
En door het moeten afzeggen van dit etentje, waar ik zo erg naar uit keek, werd de rouw alleen maar nóg overweldigender. Het besef dat je er vervolgens grotendeels alleen voor staat met het verdriet vergrootte het gevoel van eenzaamheid.
Ik raakte enorm in verwarring. Dit was voor mij het kantelpunt om hulp te zoeken bij de rouw en acceptatie van mijn ziektes.
Bron: Levend Verlies – Tine van Ingelgem
Rouw en Mindbody-visie
Ik heb een boek met opdrachten over ‘Rouw bij M.E. en Longcovid’ besteld, en ook kwam de podcast over de Mindbody-visie op mijn pad. De eerste podcast hierover inspireerde mij enorm. Het leerde me dat een weg naar herstel alleen mogelijk is wanneer er ruimte is voor rouw, je je beperkingen accepteert en nieuwe zingeving zoekt met jouw nieuwe, beperkte lichaam.
Het voelt wel een beetje dubbel: want ga ik nu de rouw toelaten en mijn klachten accepteren met het doel om juist te herstellen? Dan ben ik nog steeds in ontkenning toch?
Ik probeer het daarom los te zien. Rouw is noodzakelijk. Acceptatie (dat de klachten er voorlopig nog zijn) is noodzakelijk. En de Mindbody–visie leert mij hoe ik met de rouw en symptomen van mijn ziektes om moet gaan. Hoe ik de emoties kan toelaten en doorvoelen, en hoe ik de symptomen (zoals uitputting, pijn, duizeligheid) kan accepteren. Als dat uiteindelijk tot herstel kan leiden, dan is dat heel erg meegenomen.