Mijn eerste 1,5 week in Norwich

Het is op alle vlakken een turbulente reis. Niet alleen qua ziekte en therapie, maar ook op emotioneel gebied. Wat is het enorm moeilijk om zo’n lange tijd zonder je man en kinderen te zijn, wanneer je je heel slecht voelt. Nu moet ik zeggen dat ik het de eerste week geen enkel probleem vond (sorry hiervoor schatjes!). Maar inmiddels ben ik heel blij dat Ruud mij de laatste 3 dagen hier  komt vergezellen.

Wat heb ik nu al enorm genoten van het prachtige Norwich. Ik heb de toerist uitgehangen, dat wil je niet weten. Uiteindelijk is het niet te vergelijken met iemand die gezond is en een stad bekijkt. Maar voor iemand die al twee jaar bijna de deur niet meer uit kan, is dit een hemelse ervaring.

De eerste 9 dagen

’s Ochtends volgde ik de therapie in de sportschool, daarna ging ik (een paar uur) rusten op mijn bed, en in de middag kon ik voor ongeveer 60 minuten ‘los’. Op Google Maps bekeek ik waar ik een beetje langs wilde lopen, en dan vertrok ik. Met of zonder steunkousen.

Ik wil niet zeggen dat het helemaal vloeiend ging. Ik heb heel wat halve paniektoestanden moeten doorstaan, omdat ik het gevoel kreeg dat ik bijna flauw zou vallen. De eerste dag was de wandeling naar de markt echt veel te zwaar en ben ik met knallende koppijn en een ziek gevoel thuis gekomen.

Ook laat mijn horloge me constant zien dat het niet zo goed gaat met mijn hartslag wanneer ik wandel, waardoor je gaat twijfelen: moet ik dit nu wel of niet doen? Wat is verstandig?

Als ik thuis wandel (wel met steunkousen aan) dan blijft mijn hartslag rond de 95 bpm, als ik rustig loop. Hier in Norwich lijkt hij niet onder de 100 te kunnen. Sterker nog, hij loopt heuvelopwaards op tot de 120 of zelfs 140, maar meestal is hij rond de 110. Ik heb mijn maximale hartslag daarom aangepast naar de 110, omdat mijn horloge anders maar blijft trillen. Geen idee of het slim is, maar ik besloot na een paar dagen dat het me misschien wel zou helpen om conditie op te bouwen (soms moet je creatief zijn).

Waarom mijn hartslag hier in Norwich hoger is? Ik denk door verschillende redenen: ik draag mijn steunkousen meestal niet, er zijn hier allemaal heuvels, en vaak loop je ongemerkt toch weer een heuvel op, en ook denk ik dat alle prikkels van de herrie en drukte op straat wel iets met je hartslag doen.

Geluksmomentjes

Soms merk ik dat als ik me eigenlijk heel slecht voel, ik me onverwacht toch nog erg gelukkig kan voelen.

De tweede dag wandelde ik bijvoorbeeld richting een park en weer terug. Ik rustte op elk bankje dat ik tegenkwam even uit. Het ging helemaal niet lekker. Ik had zere, vermoeide benen en een moe lijf. Toen ik halverwege dacht dat ik het echt niet meer ging redden, ben ik languit op een houten bankje gaan liggen. Even wat bloed naar mijn hoofd. Op dat soort momenten is het wandelen echt ‘overleven’.

Van het laatste stuk van de wandeling, langs de rivier, richting mijn kamer, heb ik onverwacht erg genoten. Er kwam een glimlach op mijn gezicht en hij ging even niet meer weg. Een vreemd gevoel. Er kwam een soort rust over me heen. Ik genoot van de schoolkinderen in hun typisch Engelse uniform, en van de gebouwen en huisjes langs het water, nog typischer dan in films. Ik voelde me een bofkont dat ik dit mee mocht maken. Zo helemaal alleen in het mooie Engeland.

Al op de tweede avond merk ik dat er iets is veranderd met eten koken. Het is zomaar probleemloos gegaan. Ik ben niet duizelig en benauwd geweest, geen brainfog. Ben niet tussendoor gaan liggen. En dat zonder kruk en steunkousen. Ook bleef mijn hartslag onder de 90, terwijl hij thuis oploopt naar de 110.

De trainingen

Na 4 dagen trainen met David, mag ik voor 4 dagen alleen oefenen. Naja, niet helemaal alleen, ik spreek af met Dana, één van mijn medepassagiers op deze bijzondere reis. De eerste dag alleen vind ik erg spannend, ik ben zelfs een beetje zenuwachtig. Wat natuurlijk niet de bedoeling is van deze training, want hij moet er juist voor zorgen dat je zenuwstelsel super relaxed is. Gelukkig lukt dat wel vanaf de tweede dag. Na de trainingen voel ik me zen, moe en voldaan. Het is wel echt nodig dat ik een tijdje op bed ga rusten.

Maaike ’the tourist’

Op dag 6 zie ik het helemaal zitten. Rond half 10 in de ochtend loop ik naar de stad voor boodschappen. Ik neem een andere route dan de andere keren en geniet volop van alles wat ik zie. Het gaat aardig goed, en ik ben trots op mezelf. Ik heb zelfs wat trappen beklommen.

In de middag ga ik weer de stad in. Ik drink een niet zo lekkere cappuccino aan het water en daarna besluit ik spontaan naar de Kathedraal te gaan. Je blijkt ook naar binnen te mogen dus dat doe ik. In de grote ruimte kwam er direct een hele fijne energie over me heen, en daarmee ook de gedachte: zal dit het dan zijn? Is dit het begin van mijn herstel? Ga ik misschien echt beter worden? Hier in deze prachtige stad?

Zoveel geluksmomentjes. De kriebels in mijn buik wanneer ik onverwacht weer een mooi huisje zie, of wanneer er weer een kerk opdoemt, midden in een winkelstraat.

 

Overprikkeld door ME: hoe voelt dat nu?

Ik weet dat ik heel erg ziek ben, maar op goede momenten twijfel ik soms even. Op zo’n moment ben ik bijvoorbeeld heerlijk aan het wandelen en dat geeft me hoop. Totdat mijn energie op is, ik uitgeput raak, en er teveel dingen tegelijk gebeuren. De geluiden van de stad, een auto die toetert, een balk die wordt neergesmeten op de grond, tegelijkertijd een schreeuw, weer gevolgd door een andere knal, terwijl de auto’s langs me heen schaven en ik verschillende voetgangers tegelijk moet ontwijken. Alle geluiden knallen dwars door mijn schedel heen en het fijne gevoel is in een fractie van een seconde verdwenen. Ik voel me overweldigd, mijn lichaam is slap en duizelig, en in mijn hoofd word ik angstig. Ik richt mijn gezicht naar beneden om zo min mogelijk bewegingen en details te zien. In gedachten ga ik op zoek naar een uitweg. Een bankje, een stuk gras, ben ik bijna thuis? Waar kan ik nu zo snel mogelijk naar toe? Fight or flight. Wanneer ik me zo voel, wil elke vezel in mijn lichaam vluchten naar een plek om te kunnen zitten of liggen.

Op deze zaterdagmiddag gaat het voor het eerst anders. Ik herinner me mijn trainingen. Oja. Schouders naar achteren, ontspan. Ik richt mijn gezicht naar voren. Houd mijn buik ontspannen, en maak mijzelf als het ware open. Ik neem alles in me op. De auto’s. De fietsers. Voetgangers. Gebouwen. En oja, ik had nog een noise cancelling headphone bij me. Misschien kan ik die beter even opzetten.

Ontspannen loop ik verder.

De dagen erna lukt dit niet meer. Ik slaap weinig, en ik kom in een vicieuze cirkel terecht. Uiteindelijk slaap ik met een slaappil nog slechts 2,5 uur. Ik ben zo enorm uitgeput door slaapgebrek dat ik 2 ochtenden na elkaar huilend opsta. Ik kan niet meer. En nu mis ik ook mijn man en kinderen.

De verhuizing

Mijn zolderkamer blijkt niet geschikt voor me. De eerste slechte nachten kon ik nog hebben, en hoorden er bij (dacht ik). Maar een moeilijke slaper als ik heeft een slaaproutine en slaap hygiëne nodig (zo noemen ze dat). Op mijn kamer was alles in 1 ruimte, ik had een groot bed, een klein bankje (te kort voor mij om op te liggen), een keukentje en een badkamertje. Noodgedwongen deed ik bijna alles op bed: rusten, eten, lezen, tv kijken, en ik kon dus niet ’s avonds ‘naar bed gaan’.

Ook waren er 3 ramen zonder gordijnen, waardoor het licht van de stad naar binnen scheen, ik niet volledige privacy had, en ook had ik geen slot op de deur. Het huis waar ik verbleef bleek nog 2 andere slaapkamers aan gasten te verhuren. En er kwam steeds meer geluid naar boven. Tussen 23.00 en 24.00 kwamen de gasten terug uit de pub, en rond half 6 werden de eerste al weer wakker en ik dus ook.

Na 9 nachten ben ik verhuisd naar een ander appartement. Veel verder vanaf het centrum, waar ik nu dus even niet meer kom. Deze plek past veel beter bij me. Ik hoef geen gast te zijn in iemand anders’ huis. Ik heb een aparte slaapkamer, ruime woonkamer en zelfs een televisie. Doordat ik nog zo uitgeput ben door het slaapgebrek, is het goed om een paar dagen rustig aan te doen. Veel liggen, veel Netflix kijken.

Wel blijf ik elke dag wandelen. Vanaf mijn nieuwe stek is dat heuvelafwaards 15 minuten heen naar de gym. En terug, heuvel op, 20 tot 25 minuten. Ik heb zelfs al het idee dat mijn conditie beter wordt.

Ik kan niet wachten tot ik fit genoeg ben om straks weer door de stad te lopen.

Programma 2

Inmiddels zit ik nu op dag 12 hier en heb ik 3 lessen van David gehad om het tweede trainingschema te leren. Hier zitten ook squats bij. 3 superslome squats. Ik heb behoorlijk spierpijn gekregen, en zware, vermoeide benen. Toch heb ik vandaag 4 x een kwartier gewandeld, zonder te rusten onderweg. 2 x heen en terug naar de training. En vanmiddag kwam Annemieke me bij mij thuis halen, om bij haar en Dana (lotgenoot) thuis een kop thee te drinken. Ik heb daar even op bed moeten rusten om weer terug te kunnen lopen. Maar ik heb het gered.

Vanaf morgen mag ik 4 dagen zelf schema 2 oefenen. En dat al na 3 lessen. David zegt dat ik goed vooruit ga. Zelf merk ik dat uiteraard niet. Zal wel met bescheidenheid of mijn kritische blik te maken hebben.

Eén probleem voor de training van morgen: tijdens de terugweg regende het zo hard, dat elke voorbij rijdende auto een plas water over mijn legging smeet. Dat was mijn laatste legging. De rest zit zeiknat in de wasmachine en het is al avond.

De kaasvraag: is er al verbetering?

Op het eerste gezicht zou ik zeggen dat ik er nog even slecht aan toe ben als thuis, maar dan ben ik denk ik niet helemaal eerlijk. Totdat ik zo uitgeput raakte van het slaaptekort, heb ik heel wat goede momentjes gehad. Ik heb veel rondgelopen door de stad, zonder me duizelig of benauwd te voelen.

Ik moet niet vergeten dat ik hier een stuk meer doe dan thuis. Als ik naar de sportschool ga, ben ik zo 2 uur achter elkaar rechtop, wat thuis bijna niet voorkomt. Dan moet ik meestal elk halfuur weer gaan liggen. Maandag ben ik zelfs, zonder dat ik het door had, 5 !!! uur achter elkaar rechtop geweest. Pas toen ik die bekende POTS-druk op mijn hoofde voelde, besefte ik me dat ik al vanaf de middag rechtop was.

Thuis wandel ik niet deze afstanden, en ik moet ook de heuvels en prikkels niet onderschatten. In Nederland kón ik niet eens meer door de stad lopen of naar een winkelcentrum. Ik stond dan letterlijk 30 cm heen en weer te wiegen op mijn benen omdat ik omviel en mezelf dan weer corrigeerde.

En de tot nu toe – vooral voor Ruud – belangrijkste verbetering: ik kan weer probleemloos koken. Zonder benauwd en slap te worden. Zonder tussendoor te moeten liggen. En dat zónder steunkousen en zadelkruk.