Weer terug uit Norwich

Inmiddels ben ik alweer 1,5 week terug in het natte, winderige Hensbroek. Er zijn qua gezondheid nog geen wonderen gebeurd, maar laat me eerst nog even vertellen over de tweede helft van mijn tijd in Norwich.

Wandelen, genieten en veel rusten

De laatste 1,5 week in Norwich bestond vooral uit (voor mij) heul veul wandelen. De sportschool was namelijk op 15 minuten lopen afstand, en ik vond het een beetje decadent om elke keer een taxi te nemen. Na de training ging ik meestal een paar uurtjes rusten, en in de middag ging ik er weer even op uit, bijvoorbeeld naar een park, om lekker in het zonnetje te zitten.

Ook ben ik nog een paar keer de stad in gegaan na een training. Uiteraard heb ik weer gigantisch de toerist uitgehangen. Ik heb geshopt bij Primark (met koptelefoon op en de afspraak met mezelf dat ik alleen sportkleding ging kopen), en ik heb van elk kerkje en pittoresk straatje een foto gemaakt. Ook heb ik ergens geluncht, wat ik al de hele tijd graag wilde, en een keer ergens koffie gedronken.

Op de dag van het Primark-avontuur en de lunch kon ik geen taxi krijgen, terwijl het zeker nog 30 minuten lopen was naar mijn appartement. Inmiddels was ik ook alweer 4 uur rechtop, en ik voelde dat het klaar was. Volgens mijn oude patroon kreeg ik automatisch de gedachte: hoe moet dit nu? Want die afstand ga ik niet redden. Ik ben daarom in etappes terug gaan lopen met 3 zware tassen, met het idee: ik ga gewoon elke keer net zolang rusten tot het weer gaat. Het is niet anders. Toen ik uiteindelijk helemaal kapot thuiskwam, was ik super trots op mezelf. Ik ben een paar uurtjes op bed gaan liggen en gek genoeg merkte ik in de avond dat het eigenlijk wel weer ging.

 

De dag erna, op zondag, kwam er ook geen PEM en ben ik zelfs vrijwillig nog een keer extra gaan trainen. Op die zondagmiddag heb ik (per ongeluk) een super lange wandeling gemaakt, om vervolgens languit op een bankje in het park te belanden, omdat ik niet meer verder kon. Maar wederom ging het na een paar uurtjes op bed weer wat beter, en kon ik de dag erna ook gewoon weer mijn normale rooster volgen. De griepverschijnselen bleven weer uit. Eigenlijk mijn hele reis al. En nu ik thuis ben nog steeds.

PEM

Normaal als ik op een dag veel heb gedaan, zoals visite krijgen of winkelen, dan voel ik me de dagen er na super lamlendig. Ik vraag me dan vaak af of ik ben aangestoken door degene waar ik de dag ervoor tijd mee heb doorgebracht. Ik heb dan een zere keel, pijnlijke lymfen, verzurende spierpijn in mijn hele lijf, hoofdpijn, en een compleet uitgeput lijf dat niets kan ondernemen. Meer dan anders zeg maar. Mijn behandelaar noemt dat ‘griep zonder griep’. En dat heeft volgens hem te maken met dat ons afweersysteem altijd aan het werk is, met griepsymptomen tot gevolg. Dit is altijd wel in meer of mindere mate zo, maar vooral wanneer we teveel hebben gedaan. Dat noemen ze PEM (post exertionele malaise).

Nachtmerrie

Op dag 17 van mijn reis werd onze hond ziek en rond 19.00 uur ’s avonds overleed ze onverwacht. Mijn reis veranderde in een complete nachtmerrie. Ik kon niet meer stoppen met huilen en uiteraard sliep ik ook niet meer. En het allerergste: ik was helemaal alleen aan de andere kant van de zee. Ik kon geen afscheid nemen van mijn hond (wat me ergens ook wel goed leek, gezien eerdere traumatische ervaringen), en ik kon Ruud en mijn kinderen niet knuffelen.

Gelukkig heb ik mijn laatste 5 trainingen nog wel kunnen doen. De laatste 3 dagen was Ruud bij mij en ik voelde me direct beter. We hebben mijn reis nog leuk kunnen afronden met wat bezoekjes aan de stad en parken. En vooral met heeeeeeeeel veel chocola, pizza, chips, wijn, donuts, lasagne en bier.

Weer thuis

Toen ik thuiskwam merkte ik al snel dat er qua energieniveau eigenlijk niet veel was veranderd. Thuis kwam al het werk weer op me af. Koffers uitpakken, kleding wassen, opvouwen en opruimen. En ook waren er weer een hoop extra prikkels te verwerken. Met zijn viertjes op de bank hangen kost een hoop meer energie dan in je eentje.

Mijn nieuwe ‘gym’

Inmiddels heb ik 6 trainingen in Obdam gehad. Het is nog even wennen aan de nieuwe apparaten, want sommigen zijn erg zwaar omdat de stangen zelf al heel zwaar zijn. Ik heb daarom in overleg met David besloten om voorlopig wat oefeningen met dumbells te doen. Ik heb gigantische spierpijn en elk aanhechtinkje doet zeer. David heeft me gerust weten te stellen door te zeggen dat bijna al mijn voorgangers dat ook hadden en dat mijn spieren gewoon moeten wennen. Zodra mijn spieren gewend zijn, kan ik alsnog de zware machines proberen.

Geen grote wonderen, wel wat kleine verbeteringen

Het voelt voor mij nog niet of ik vooruit ben gegaan. Maar dan kijk ik vooral naar energieniveau en of ik mij langer kan inspannen dan eerst, zowel cognitief als fysiek.

Toch zijn er wel nog steeds wat kleine verbeteringen, die tot nu toe vooral met de POTS te maken hebben. Ik ga niet meer elke keer op mijn kruk zitten in de keuken. Ik doe dus ongemerkt staand weer wat meer. Ook voel ik minder de drang om zo snel mogelijk weer te gaan liggen.

Gisteren hebben we visite gehad en ik voel me heel erg moe vandaag. Helaas. Maar ik ben netjes naar de sportschool geweest en de griepsymptomen zijn uitgebleven. Dat beschouw ik dan toch als een kleine vooruitgang.

En laten we eerlijk zijn. Dat ik met zo’n ziek lijf gewoon 5 dagen in de week een verslaafde sporter kan uithangen, vind ik eigenlijk ook al best een overwinning. Ook al kreeg ik vanmorgen tijdens het sporten te horen dat het eruit ziet alsof ik aan het mediteren ben.

En bovenal: ik ben nog maar 4 weken onderweg. De meeste mensen beginnen op te knappen na 3 tot 6 maanden trainen. En voor het doorlopen van het volledige programma, moet je toch al gauw 2 jaar uittrekken. Nog even geduld dus.